Hallo Huis

foto © Mirthe van Doornik

In de stoptrein zit ik altijd boven. Bij de vrouw met de bruine aktetas en de albinoman met de leren jas. De man heeft die jas al heel lang. Wel zes jaar misschien.

Op maandagochtend haal ik cappuccino bij de kiosk. Om mijzelf te verwennen. Maandag is een lange dag. Niemand heeft zin in maandag, ook de vrouw met de aktetas niet. Haar gezicht lijkt op een uitgewrongen theezakje. 

Vlakbij Holland Spoor staat een huis dat gedag zegt. Ik kijk altijd naar het huis. Wie zou er wonen? De koffie blijft langdurig heet, helemaal tot aan Schiedam. En zelfs daar kun je nog je mond verbranden, als je niet uitkijkt.

Terug ga ik altijd met de sneltrein. Ik moet dan tien minuten wachten omdat de tram niet aansluit. Ik kan evengoed de stoptrein nemen, maar wie voortdurend alle mogelijkheden heroverweegt wordt gek. Dat moet je niet willen.